Ci, którzy lubią obserwować "skarby" nocnego nieba, w najbliższych kilku dniach lutego mogą prowadzić obserwację najbardziej nieuchwytnej planety Układu Słonecznego jaką jest Merkury. Około 30 minut po zachodzie słońca Merkury widoczny jest na południowym zachodzie nad horyzontem jako blado-żółta kropka.

Pomimo że Merkury świeci jaskrawo, to może być ciężki do wyśledzenia. Na szczęście, planeta Wenus może służyć nam za przewodnika. Wenus świeci jaśniej niż jakikolwiek inny punkt na niebie. Dzisiaj (7 luty) Merkury osiągnął największą elongację wschodnią czyli odległość kątową od Słońca. Merkury będzie widoczny jeszcze ok. tygodnia.

Podczas pierwszych 10 dni lutego, Merkury będzie się znajdywał poniżej Wenus i trochę od niej na prawo. Pomimo że Wenus świeci 10 razy jaśniej od Merkurego, można dostrzec Merkurego bez trudności. Jeśli nie to nam się nie uda, można próbować odnaleźć go za pomocą lornetki.

Merkury - najbliższa Słońca i najszybciej poruszająca się po niebie planeta Układu Słonecznego, jedna z pięciu planet widocznych gołym okiem (jasność zmienia się od -1,9 do +1,7 wielkości gwiazdowej). Ze względu na bliskość Słońca może być dostrzeżony jedynie nisko nad horyzontem wkrótce po zachodzie lub tuż przed wschodem Słońca.

Merkury okrąża Słońce po orbicie eliptycznej, położonej w płaszczyźnie nachylonej do płaszczyzny ruchu Ziemi pod kątem 7 stopni. Jego odległość od Słońca zmienia się od 0,31 AU w peryhelium do 0,47 AU w aphelium (średnia odległość wynosi 58 mln km).

Wielki astronom Mikołaj Kopernik (1473-1543) człowiek, który umieścił Słońce w jego należnym miejscu w centrum Układu Słonecznego, z Ziemią krążącą wokół niego - Merkurego podobno nigdy nie spostrzegł. Warto więc poświęcić kilka minut z tych chłodnych wieczorów lutowych, dostrzec to, czego astronom nie zdążył.