Mimo, że w lutym pora roku jest już zaawansowana, to dopiero teraz możemy obserwować gwiazdozbiory zimowe na stronie południowej w ich najwyższych położeniach.
W naszym standardowym czasie obserwacji Orion właśnie przekroczył południk na południu, a pas Oriona układa się mniej więcej na równiku niebieskim. Ponad trzema gwiazdami pasa znajdują się obie gwiazdy tworzące barki, Betelgeuse i Bellatrix, poniżej dwie gwiazdy tworzące stopy; prawa ma nazwę Rigiel. W prawo w górę od Oriona znajduje się Byk, którego główną gwiazdę Aldebarana, możemy znaleźć przedłużając pas Oriona w prawo. W pobliżu Aldebarana znajdują się Hiady, a nieco dalej w prawo Plejady. W lewo poniżej Oriona widać Wielkiego Psa. Jego główna gwiazda, Syriusz, znajduje się na przedłużeniu pasa Oriona w lewo w dół; jest on najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Nisko w kierunku SSE znajduje się Rufa (Puppis). Część tego gwiazdozbioru jest widoczna tylko w południowej Europie.
Bliźnięta z ich głównymi gwiazdami Kastorem i Polluksem niezupełnie jeszcze osiągnęły południk. Między Bliźniętami i Wielkim Psem znajduje się ponadto Mały Pies ze swą główną gwiazdą Procjonem. Prawie pionowo nad nami świeci Capella, główna gwiazda Woźnicy. Trzy gwiazdy sześciokąta zimowego: Capella, Aldebaran i Rigiel znajdują się już po drugiej stronie południka. Natomiast Syriusz, Procjon i Polluks musza jeszcze trochę poczekać na jego przekroczenie.
Zimowe gwiazdozbiory skrajne to Zając poniżej Oriona, "Rzeka Podziemii" Erydan w prawo poniżej Oriona i Jednorożec na obszarze między Orionem, Bliźniętami i Wielkim Psem. Również Raka można jeszcze traktować jako gwiazdozbiór zimowy. Znajduje się on wysoko na wschodzie, składa się jednak ze słabych gwiazd. Charakterystyczna dla niego jest gromada gwiazd Praesepe (Żłobek), oglądana gołym okiem wygląda jak mglista plamka.
Na wschodzie widać już niektóre gwiazdozbiory wiosenne: na przykład w całości widać Lwa, jego główna gwiazda nazywa się Regulus, a gwiazda ogona Denebola. Również znaczna część Hydry (Węża Wodnego) jest już nad horyzontem w kierunku ESE; jego główna gwiazda ma nazwę Alfard. Nisko na południu są już pierwsze gwiazdy Panny. Na zachodzie widać jeszcze niektóre gwiazdozbiory jesienne: kwadrat Pegaza, który w całości można oglądać w Europie Środkowej. Natomiast dobrze widoczna jest Andromeda położona z lewej tuż koło Pegaza. Również Ryby leżą na zachodzie tuz nad horyzontem, podczas gdy Wieloryb jest widoczny tylko częściowo. Lepiej widać gwiazdozbiór Barana i Trójkąt.
Gwiazdy okołobiegunowe w lutowy wieczór układają się następująco: przede wszystkim Wielki Wóz wypada na północnym wschodzie, przy czym jego dyszel jest skierowany w dół. Wraz z niektórymi gwiazdami rozciągającymi się dalej do zenitu tworzy on Wielką Niedźwiedzicę. Nieco w prawo od dyszla Wielkiego Wozu leżą Psy Gończe, a nisko na północnym wschodzie można rozpoznać północne gwiazdy Wolarza. Od Gwiazdy Porannej rozciąga się w prawo Mały Wóz. Na północy nisko na d horyzontem znajduje się głowa Smoka, którego reszta wije się między Małym i Wielkim Wozem. Nad horyzontem w kierunku NNW można znaleźć Deneba, główną gwiazdę Łabędzie. Nieco powyżej widać Cefeusza, a nieco poniżej Kasjopeę, która w tym czasie przypomina literę M skręcona w prawo. Wieczór zimowy nie jest na ogół dogodny do obserwowania Drogi Mlecznej. Rozciąga się ona od horyzontu w kierunku SSE poprzez sześciokąt zimowy do gwiazdozbiorów wokółbiegunowych: Perseusza, Kasjopei i Cefeusza i znika za horyzontem w kierunku NNW. Jednakże w obszarze gwiazdozbiorów zimowych świeci ona stosunkowo słabo i nie można jej dostrzec gołym okiem, przynajmniej na rozświetlonym niebie nad obszarami miejskimi. Dotyczy to szczególnie rejonów Byka - Woźnicy.
Źródło: Joachim Herrmann "Gwiazdy"