Miesięczne mapy nieba - czerwiec

Miesięczne mapy nieba - czerwiec - AstronomiaPodczas gdy w południowej Europie zachód Słońca nie następuje w tym miesiącu zbyt późno, tak że w naszym normalnym czasie daje się prowadzić obserwacje, to w środkowej Europie jest to raczej niemożliwe.

Dlatego przy tych szerokościach geograficznych posługujemy się mapą lipcową dla późniejszej godziny obserwacji. Dla mieszkańców dalekiej północy obserwacje w czerwcu, przy jasnych nocach, są w większości miejsc zupełnie niewykonalne. W czerwcu w centrum uwagi znajdują się przede wszystkim gwiazdozbiory wiosenne. Lew ze swą główną gwiazdą Regulusem znajduje się w kierunku SSW. Południk przekroczyła na południu również Spica, główna gwiazda Panny. Tylko Arktur w Wolarzu znajduje się jeszcze nieco przed południkiem. Te trzy gwiazdy, Arktur, Spica i Regulus, tworzą trójkąt wiosenny.

Mniej więcej na linii łączącej Regulusa z Arkturem znajdują się słabo świecące gwiazdy Warkocza Bereniki. Poniżej Lwa i Panny znajdujemy rozciągniętą Hydrę (Węża Wodnego) jak i mniejsze gwiazdozbiory: Sekstans, Puchar i znowu nieco bardziej rzucającego się w oczy Kruka. Główna gwiazda Hydry, Alfard, znajduje się już bardzo blisko horyzontu w kierunku WSW. Nisko na zachodzie rozpoznajemy Raka. Spośród gwiazd Bliźniąt tylko gwiazdy główne, Kastor i Polluks, znajdują się nad horyzontem w kierunku WNW.
Na południu nisko nad horyzontem można jeszcze oglądać fragmenty Centaura oraz Wilka, zwłaszcza w południowej Europie. Waga znajduje się w kierunku SSE. Bezpośrednio z lewej sąsiaduje ona ze Skorpionem, gwiazdozbiorem, którego obserwacja w środkowej i północnej Europie jest cokolwiek problematyczna, gdyż znajduje się on albo na samym horyzoncie, albo jest w ogóle niedostrzegalny. Jednak w środkowej Europie przód Skorpiona z jego główną gwiazdą, Antaresem, wznosi się ponad horyzont, zaś Antaresa widzimy jeszcze nisko na południowym wschodzie. Natomiast można wygodnie obserwować trzy główne gwiazdy tak zwanego trójkąta letniego.





Miesięczne mapy nieba - czerwiec

Wega, główna gwiazda Lutni, znajduje się dość wysoko na wschodzie. Nieco niżej odnajdujemy w kierunku ENE Deneba, główną gwiazdę Łabędzia, zaś trzecią gwiazdę trójkąta letniego, Altaira w Orle, możemy znaleźć nieco bliżej na horyzoncie na południu. Łabędzia można sobie również przedstawiać jako krzyż („Krzyż Północy") lekko przechylony w lewo. Przestrzeń między trójkątem letnim i opisanymi wcześniej gwiazdozbiorami wiosennymi, a także Skorpionem, wypełnia kilka szeroko rozgałęzionych gwiazdozbiorów. Na pierwszym miejscu należy tu wymienić Herkulesa, który znajduje się już bardzo wysoko nad horyzontem. Jego główna gwiazda ma nazwę Ras-Algeti. Blisko obok tej gwiazdy znajduje się Ras-Alhague, główna gwiazda Wężownika (Ophiuchus). Wplata się on w Węża, który w rezultacie rozszczepia się na dwie części, głowę i ogon. Główna gwiazda Węża nazywa się Unuk i znajduje się już wysoko w kierunku SSE. Nieco powyżej głowy Węża widzimy półkole Korony Północnej z Gemmą jako gwiazdą główną.

Między Łabędziem a Orłem odkrywamy mniejsze gwiazdozbiory, Strzałę i Lisa. Nisko w kierunku NNE widzimy najpierw Kasjopeę w postaci litery W, a w kierunku NNW widzimy ponadto w środkowej i południowej Europie Perseusza. Nisko na północnym zachodzie znajduje się Woźnica ze swą gwiazdą główną Capellą, Wielka Niedźwiedzica (Wielki Wóz) właśnie przekroczyła największą wysokość, która wypada w okolicach zenitu, a teraz jest położona wysoko w kierunku NNW. Mała Niedźwiedzica (Mały Wóz) znajduje się akurat powyżej Gwiazdy Polarnej.
Jak zawsze, między Małą i Wielką Niedźwiedzicą wije się Smok. Głowa Smoka jest niezbyt oddalona od Wegi, głównej gwiazdy Lutni. Prawie dokładnie na południku, wysoko na północy, znajduje się Thuban, główna gwiazda Smoka. Cefeusz znajduje się w kierunku NNE między Kasjopeą a Łabędziem. Obserwowanie Drogi Mlecznej jest trudne i w tym miesiącu, nie tylko z powodu „jasnych nocy", lecz także dlatego, że przebiega ona blisko horyzontu: wychodzi spod niego na północnym zachodzie, ciągnie się poprzez północ, północny wschód, południe i niknie na południowym wschodzie. Jednak już za dwa miesiące, w sierpniu, będziemy mogli obserwować najjaśniejsze części Drogi Mlecznej.

Źródło: Joachim Herrmann "Gwiazdy"

Odsłony: 12173
Kategoria: