W lipcu, w północnej i środkowej Europie dogodniejsze jest użycie mapy sierpniowej dla późniejszej godziny obserwacji. W naszych normalnych godzinach obserwacji spośród gwiazd wiosennych widzimy jeszcze trójkąt wiosenny: Regulusa w Lwie, Spikę w Pannie i Arktura w Wolarzu w kierunkach od zachodniego do południowo-zachodniego.
Wkrótce jednak Regulus zniknie w mgiełce horyzontu, tak że trójkąt wiosenny będzie już niekompletny. Spośród innych gwiazdozbiorów wiosennych mogą być widoczne: Warkocz Bereniki w prawo, czyli na zachód, od Arktura i Kruk poniżej Panny. Wszystkie inne gwiazdozbiory wiosenne już zaszły. Nawiasem mówiąc, nie stosuje się to do Wagi, „gwiazdo-zbioru przejściowego", którą można zobaczyć w kierunku SSW.
W południowej Europie można jeszcze zobaczyć tuż nad horyzontem w kierunku SSW część Centaura i Wilka. Trzy gwiazdy tworzą trójkąt letni: Wega w Lutni, Deneb w Łabędziu i Altair w Orle, znajdują się teraz wysoko na wschodzie. Orła można oglądać jako ptaka lecącego w lewo w górę, podczas gdy Łabędź znajdujący się w przeciwnej pozycji leci w prawo. Deneb, główna gwiazda tego gwiazdozbioru, znajduje się w ogonie. Łabędzia można również uważać za "Krzyż Północy", obecnie pochylony w lewą stronę. Inny ważny gwiazdozbiór, Skorpiona, można znaleźć nisko w kierunku od południowego do SSE. Jego główna gwiazda, Antares, nawet w warunkach środkowoeuropejskich wznosi się zaledwie 15° nad horyzontem, a w północnej Europie musimy całkowicie zrezygnować z prób obserwacji tego gwiazdozbioru. Ogon Skorpiona, w którym występuje dość jasna gwiazda, można obserwować tylko w południowej Europie.
W lewo, czyli na wschód, od Skorpiona znajduje się Strzelec. W środkowej Europie w naszym normalnym czasie obserwacji właśnie wzeszedł na południowym wschodzie, natomiast w południowej Europie jest już wyraźnie nad horyzontem. Strzelca przedstawia się również jako "Imbryk". Między Strzelcem a Orłem znajduje się gwiazdozbiór Tarcza Sobieskiego. Gwiazdozbiory letnie: Herkules, Wężownik (Ophiuchus) i Wąż nadal idą do przodu. Herkules częścią swej postaci osiąga obszar zenitu. Jego główna gwiazda ma nazwę Ras-Algeti. Nieco niżej znajduje się Wężownik z gwiazdą główną Ras-AIhague. Wężownik rozdziela Węża, którego głowa na południu przekroczyła już południk. To samo odnosi się do jego głównej gwiazdy, Unuka. Natomiast ogon Węża znajduje się jeszcze nieco dalej na południowym wschodzie w kierunku Orła. Między Łabędziem a Orłem znajdują się niewielkie gwiazdozbiory Lis i Strzała. W lewo poniżej Orła widać małą, ładną postać Delfina.
Mała Niedźwiedzica (Mały Wóz) zajmuje teraz swoją najwyższą pozycję nad horyzontem powyżej Gwiazdy Polarnej. Wielką Niedźwiedzicę (Wielki Wóz) z dyszlem skierowanym do góry i tylnymi kołami skierowanymi w dół można znaleźć powyżej Gwiazdy Polarnej w lewo. Nisko na północy widzimy jeszcze, przynajmniej w środkowej Europie, części gwiazdozbiorów: Woźnicy z Capellą i Perseusza. W południowej Europie te gwiazdozbiory znajdują się już prawie całkowicie pod horyzontem, natomiast lepiej widać Kasjopeę w kierunku NNW. Można ją również uważać za literę W.
Nieco powyżej widać Cefeusza. Między Wielką i Małą Niedźwiedzicą wije się Smok. Droga Mleczna wychodzi spod horyzontu na północy, a na wschodzie osiąga najwyższą pozycję nad horyzontem w obszarze gwiazdozbiorów Łabędzia i Orła. Od tego miejsca schodzi na południe do horyzontu przez Tarczę Sobieskiego, Strzelca i Skorpiona. Z powodu pory "jasnych nocy" nie jest ona jeszcze zbyt wyraźnie widoczna w środkowej i północnej Europie, choć najjaśniejsze jej fragmenty są już nad horyzontem na południu. Więcej szczęścia będziemy mieli do niej w sierpniu. Jeżeli jednak będziemy w obszarze Morza Śródziemnego, a więc bardziej na południu, to lipiec okaże się równie dogodny do obserwowania Drogi Mlecznej, gdyż tam ściemnia się wcześniej.
Źródło: Joachim Herrmann "Gwiazdy"