Messier 1 (M1, NGC 1952, Mgławica Krab) została odkryta w 1731 roku przez Brytyjczyka Johna Bevisa. Niezależnie od niego mgławicę ponownie odkrył Charles Messier 28 sierpnia 1758 roku podczas poszukiwań komety Halleya.

Mgławica jest pozostałością po wybuchu supernowej w 1054 roku. Starożytni Chińczycy zaobserwowali i opisali niezwykły rozbłysk nowej gwiazdy, która pojawiła się na niebie w południowej części gwiazdozbioru Byka. Był to obiekt sześć razy jaśniejszy niż Wenus i miał jasność w przybliżeniu równą jasności całej tarczy Księżyca. Gwiazda ta była na tyle jasna, że była widoczna nawet w ciągu dnia przez około miesiąc.

Mgławica M1 znajduje się w odległości około 6,3 tysiąca lat świetlnych od Ziemi. Jej średnica to około 11 lat świetlnych i co sekundę zwiększa się o kolejne 1500 kilometrów.

Widoczne w mgławicy żółtawo-zielone włókna są położone bliżej nas natomiast włókna pomarańczowe i różowe przedstawiają materiał znajdujący się za pulsarem. Różne kolory na zdjęciu przedstawiają różne pierwiastki chemiczne rozszerzającej się chmury gazowej, takie jak wodór (pomarańczowy), azot (czerwony), siarka (różowy) i tlen (zielony). Odcienie kolorów odpowiadają różnym temperaturom i gęstościom gazu.

W centrum Kraba znajdują się dwie słabe gwiazdy. Jedna z nich (pulsar) jest odpowiedzialna za zasilanie mgławicy. w 1949 obszar wokół tej gwiazdy okazał się jednym z najsilniejszych źródeł fal radiowych, w 1963 promieniowania rentgenowskiego, oraz jednym z najjaśniejszych w pasmie fal gamma w 1967. W 1968 natomiast zauważono, że emisja fal radiowych gwiazdy odbywa się w bardzo silnych impulsach.
Pulsar Krab to szybko rotująca gwiazda neutronowa o średnicy zaledwie 10 kilometrów, lecz mieszcząca w sobie masę większą od Słońca (ma gęstość około miliard ton na łyżeczkę od herbaty).
Druga z gwiazd jest trzykrotnie lżejsza od pulsara (około 0,6 masy Słońca) i oddalona od niego średnio o zaledwie 10 milionów kilometrów.

Ponieważ pulsar bardzo szybko wiruje, jego impulsy promieniowania emitowane są co 33 milisekundy jego potężne pole magnetyczne przyspiesza znajdujące się tam cząstki i miota nimi w mgławicę z prędkościami bliskimi prędkości światła.
Niebieska poświata w środkowej części mgławicy, to światło wysyłane przez wysokoenergetyczne elektrony i pozytony, które poruszają się po torach spiralnych wokół linii pola magnetycznego Kraba. Światło to zasila energia pulsara.

Mgławica Kraba leży około 1,5° od płaszczyzny ekliptyki. Oznacza to, że Księżyc i czasami inne ciała Układu Słonecznego mogą przejść przed lub zakryć M1. Mimo że Słońce nie przechodzi przed mgławicą, jego korona już tak. Te zaćmienia, przez obserwacje zmieniającego się wtedy promieniowania, mogą być wykorzystane do analizy tak mgławicy, jak i obiektów ją zakrywających.