Zjawisko aberracji zostało odkryte w 1729 r. przez Jamesa Bradleya, podczas prób zmierzenia paralaksy gwiazd.  Aberracja to pozorne przesunięcie położenia ciała niebieskiego na sferze niebieskiej.

Zjawisko aberracji światła powoduje przesunięcie widomej (obserwowanej) pozycji gwiazdy od jej średniej pozycji na sferze niebieskiej.
Światło, biegnąc od źródła własnego w skończonej prędkości, pokonuje zakłócenia na drodze do obserwatora. Natomiast sam obserwator może znajdować się w ruchu, np.: jeśli obserwator znajduje się na Ziemi to jego ruch wiązać będzie się z dobowym ruchem obrotowym Ziemi, ruchem Ziemi wokół Słońca oraz ruchem samego Układu Słonecznego.

Zjawisko aberracji światła jest więc konsekwencją ruchu orbitalnego Ziemi i skończonej prędkości światła.

Rozróżniamy aberrację światła:

• dobową (wynikającą z ruchu obrotowego Ziemi),

• roczną (spowodowaną ruchem orbitalnym Ziemi),

• wiekową (spowodowaną ruchem Układu Słonecznego).

Aberracja może wpływać na błędne ustalenie współrzędnych obiektów astronomicznych oraz nieprawidłowe odczytanie ich punktów wschodu i zachodu.
Efekt aberracji na amatorskiej fotce drzewa.