Kometa 17P/Holmes

Kometa 17P/Holmes została odkryta w listopadzie 1892 roku przez Edwina Holmesa. Ten amator astronomii zauważył ją, gdy znajdowała się w pobliżu Galaktyki Andromedy. Okres obiegu komety wokół Słońca wynosi 6,88 roku, nachylenie do ekliptyki to ok. 19,113˚.
Jej orbita ma kształt elipsy o mimośrodzie 0,432. Jej peryhelium znajduje się w odległości 2,053 j.a., aphelium zaś 5,181 j.a. od Słońca.

W środę, 25 października, mała i bardzo słaba kometa 17P/Holmes zaskoczyła obserwatorów na całym świecie stając się w nocy wystarczająco jasną by móc ją zobaczyć gołym okiem. Jej jasność wzrosła z 17 do ok. 2,5 magnitudo! Była ona widoczna jako „żółtawa, otoczona lekką mgiełką gwiazda” w gwiazdozbiorze Perseusza i przemieszczała się powoli na tle tej konstelacji. W tamtym momencie kometa ta była największym obiektem w Układzie Słonecznym, średnica komy komety była większa od średnicy Słońca. To jeden z największych wybuchów jasności w historii badań nad kometami.

Kometa 17P/Holmes

Według astronomów przyczyną nagłego pojaśnienia komety mogła być kolizja z jakimś innym obiektem lub gwałtowna erupcja na jej powierzchni podobna do erupcji z 1892 roku, która umożliwiła jej odkrycie.

Kometa Holmes nie jest odosobniona jeśli chodzi o tak niespodziewane wybuchy jasności. W przeszłości inne komety już tak zaskakiwały. I nie jest to prawdopodobnie pierwszy wybuch dla komet Holmes. Od 1964 r. kometa jest obserwowana przy każdym powrocie. Kometa Holmes nie ma charakterystycznego dla komet ogona.

Odsłony: 4577