Naukowcy postanowili dokładnie przyjrzeć się komecie 17P/Holmes, która w październiku 2007 roku, podczas zbliżenia się do Słońca, bardzo gwałtownie pojaśniała.

Wyglądała wówczas jak lekko żółto-zielona gwiazda otoczona mgiełką. Jej koma, czyli chmura gazów i pyłów otaczająca jądro, rozrosła się stając się największym obiektem w całym Układzie Słonecznym. Średnica komy była w pewnym momencie większa od średnicy Słońca.

Jasność komety z jądrem o średnicy ledwie 3,6 kilometra, wzrosła z 13 magnitudo do zaledwie 3, czyli prawie milion razy i dzięki temu stała się widoczna gołym okiem. Najnowsze dane ujawniły skąd wzięło się tak błyskawiczne pojaśnienie komety, która powraca w okolice naszej dziennej gwiazdy co niecałe 7 lat. Przy pomocy specjalnego filtra zaobserwowano odrywanie się od jądra komety licznych małych obiektów z prędkością aż 450 kilometrów na godzinę. Każdy z tych obiektów zmieniał się w miniaturową kometę, ponieważ otrzymywał niewielką gazowo-pyłową komę. Wyglądało to jak światełka na choince, które chociaż każde z osobna świeciło słabo, to jednak wspólnie stworzyły niezwykle jasną formację. Naukowcy początkowo byli przekonani, że zjawisko zaobserwowane na komecie Holmesa było ewenementem, ale szybko okazało się, że to coś zupełnie powszechnego u komet.

Nigdy wcześniej nie zdawano sobie z tego sprawy, dlatego prognozy aktywności komet często były niedokładne. Dzięki odkryciu z pewnością uda się poprawić sprawdzalność prognoz i jednocześnie zrozumieć te niezwykłe obiekty przemierzające Układ Słoneczny. Naukowcy nie mogą się już doczekać kolejnego powrotu komety Holmesa w 2014 roku, kiedy będą mogli przeprowadzić jeszcze dokładniejsze badania jej jądra. Być może uda się odpowiedzieć na pytanie, co zdarzyło się w listopadzie 1892 roku, kiedy kometa została odkryta przez brytyjskiego astronoma-amatora Edwina Holmesa. Jej jasność była wówczas tak wielka iż kometę z łatwością można było obserwować gołym okiem. Nigdy później podobne zjawisko nie miało już miejsca.

Źródło: www.twojapogoda.pl